De monnik Willibrord leidde een rustig bestaan in zijn benedictijner klooster in Engeland. Hij wijdde zijn leven aan studie en gebed, maar daaraan kwam abrupt een einde toen hij met een aantal medebroeders op reis werd gestuurd naar het gebied overzee dat onder andere het huidige Nederland omvatte, om het Evangelie te gaan verkondigen aan de Friezen.
De Geest was met hem, en door hard werken en volharding stichtte hij in de loop der jaren vele kloosters en kerken. In 695 werd hij tot aartsbisschop van Utrecht gewijd.
Zijn hele leven was gewijd aan het onvermoeibaar verkondigen van de vreugde van het Evangelie, ook al was dat niet zonder tegenslag en gevaren. Aan het eind van zijn leven trok de ‘apostel van de Friezen’ zich terug in de abdij van Echternach in Luxemburg. Daar stierf hij op 7 november 739. Zijn graf bevindt zich in de crypte van de basiliek. De heilige Willibrord is patroonheilige van de Nederlandse kerkprovincie en van het aartsbisdom.
“Het geloof, dat Willibrord heeft gepredikt, is een kostbare gave, een vaste grond van hetgeen wij hopen (Hebr. 11, 1), de overtuiging van dingen, die wij niet zien. Het geeft vastheid en richting aan ons leven. Het schenkt ons de zekerheid, dat wij niet aan een blind toeval zijn overgeleverd, doch dat er een God bestaat, dien wij met onze lichamelijke ogen niet kunnen zien, doch die de wereld geschapen heeft en haar nog immer leidt en bestuurt. Die God is het plechtanker van onze hoop. Wij gevoelen ons veilig in Zijn handen, wat ons ook moge overkomen. Hij zal ons eeuwig gelukkig maken, als wij Hem liefhebben en dienen.”
– Uit: Het mandement over de H. Willibrord, door de Nederlandse Bisschoppenconferentie, 10 nov 1940 –
Bron: RKDocumenten