Category: Dagelijks geloof

Deze woorden van de profeet Jesaja (Jesaja 40) kwamen spontaan in me op toen ik hoorde van nieuwe, strengere corona-maatregelen. Want wat moet je zeggen tegen al die mensen die lijden onder de gevolgen van het virus, en moedeloos raken. Tegen al die mensen die de situatie beu zijn en hun leven terugwillen. Tegen alle mensen die door het virus ziek zijn geworden of een dierbare hebben verloren.

Goed, nu dan het beloofde stukje over thuisblijven in corona-tijd. De vorige keer hebben we gezegd dat ergens thuis zijn te maken heeft met jezelf kunnen zijn. Hou die gedachte even vast, ik kom erop terug. Voor wie zich door de verscherpte maatregelen gedwongen ziet om thuis te blijven kan het een hele opgave zijn. Je wereld is plotseling een stuk kleiner geworden. En voor wie alleen woont, misschien ook wel een stuk eenzamer.

Wat nu? Het kan nog wel een tijd duren voordat we weer zoals voorheen zonder beperkingen bij elkaar op bezoek kunnen gaan. Zoveel tijd alleen doorbrengen kan een hele confrontatie zijn met jezelf: wie ben ik buiten de context van mijn werk, sport, vrienden, familie? Wie ben ik voor God?

‘Kun je niet een stukje schrijven over thuisblijven in coronatijd?’ Ik heb er een tijdje over moeten nadenken. Voor ons als slotzusters is thuisblijven de normale situatie: wij zijn altijd thuis. Of toch niet? Wat is dat ‘thuis’ eigenlijk voor een plek? Laten we daar eerst eens naar kijken. De plaats waar we helemaal op ons gemak zijn, die vertrouwd is, waar we ons veilig voelen, noemen we ‘thuis’. Gasten die in ons gastenverblijf komen, zeggen wel eens dat ze hier ‘thuiskomen’. ‘Thuis’ hoeft blijkbaar niet per se je eigen huis te zijn.

Nu het advies opnieuw is om zoveel mogelijk thuis te blijven, moet ik denken aan wat Jezus zei over het gebed: “Als je bidt, ga dan je binnenkamer in.” (Matteus 6:6). Hij zegt het in antwoord op de vraag van de leerlingen: ‘Heer, leer ons bidden.’ Jezus zegt nog meer: “Doe de deur dicht.” Maar Hij heeft het niet gewoon over thuisblijven, de gordijnen dichttrekken en de deur op slot draaien. Hij bedoelt iets anders.

Een binnenkamer ligt middenin het huis en was in Jezus’ dagen misschien meer een voorraadkamer, zonder ramen. Het is er stil en donker, en als je de deur dichtdoet, kan niemand je zien. Niemand weet dat je daar bent. Als jij nu denkt: ‘Zo’n kamer zou ik ook wel willen, maar ik woon heel klein en ik heb daar helemaal geen plek voor’: maak je geen zorgen.

“Hij pakte haar hánd?! Zónder te ontsmetten?! Dat méén je niet! Afstand hield Hij dus ook niet! Droeg Hij wel een mondkapje?” Dat zou waarschijnlijk de reactie zijn als Jaïrus vandaag iemand zou vertellen over de genezing van zijn dochtertje (Marcus 5:41). De vreugde en opluchting van Jaïrus over zijn kind zouden het afleggen tegen de verontwaardiging dat Jezus niet deed aan social distancing en zich niet hield aan de hygiëneregels. In deze coronatijd lees ik het Evangelie met heel andere ogen. Jezus legt zieken de handen op, Hij wast zijn handen niet, Hij spreekt grote menigten toe, Hij raakt mensen aan…