Cisterciënzer monastieke gemeenschap
Op 2 november vieren we Allerzielen. Op deze dag gedenkt de Kerk alle gelovigen die zijn gestorven maar nog niet voor eeuwig bij de Heer zijn. We bidden voor de doden, we noemen in de liturgie de namen van degenen die in het afgelopen jaar zijn overleden, en veel mensen bezoeken het graf van hun dierbaren. We staan hiermee in een oude traditie, want deze gedachtenis van de overledenen bestond al in de tweede eeuw na Christus.
“De gedachtenis van de overledenen, de zorg voor…
De heiligen die we op 1 november vieren zijn alle mensen die door hun leven op aarde heilig zijn geworden en na hun dood in de hemel zijn opgenomen, maar die geen eigen feestdag door het jaar hebben. En dat zijn er heel wat! De evangelist Johannes spreekt in zijn Openbaring van ‘een overgrote menigte die niemand tellen kan’.
“De heiligen zijn voorbeelden om na te volgen. En laten we wel…Een katholieke kerk is een ruimte die aan de wereld is onttrokken en uitsluitend is bestemd voor de eredienst. Dit geldt al vanaf de bouw: de eerste steen wordt plechtig gezegend. Deze steen is een verwijzing naar Jezus, hoeksteen van de Kerk waarin de gelovigen als levende stenen worden gevoegd. Als de kerk voltooid is, wordt het gebouw door de bisschop gewijd. Er wordt onder meer een apart wijdingsgebed uitgesproken, en de muren en het altaar worden gezalfd met chrisma. In de liturgie gedenken we deze wijding, en vieren we dat ook wij als gelovigen een tempel zijn waarin de Heer Zijn verblijf houdt.
“De kerkwijding betreft dit gebouw maar óók ons als Kerk, als gelovige gemeenschap die hier samenkomt rond de Verrezen Heer. (…) Wij allen zijn hier met een eigen plek en roeping, zo zijn de zusters hier met een bijzondere roeping als slotzuster. Zij bidden voor hen die zelf nooit bidden opdat ook zij bij God kunnen komen. Door hun bijzonder aan God toegewijd leven zijn de zusters een herinnering en getuigenis voor anderen dat Jezus eigenlijk de hoeksteen, het fundament van ons leven is.”
– Uit de homilie van Aartsbisschop Eijk op 6 oktober 2009, bij gelegenheid van de wijding van onze kerk –
Jaarlijks vieren we maar liefst drie kerkwijdingsfeesten: de wijding van de St. Catharinakathedraal in Utrecht (22 augustus), de wijding van de basiliek van St. Jan van Lateranen in Rome (bisschopszetel van de paus en hoofdkerk van de wereldkerk, op 9 november) en de wijding van onze abdijkerk (hoogfeest op 6 oktober).
Rond 325 maakte de heilige Helena, de moeder van keizer Constantijn, een pelgrimstocht naar Jeruzalem, op zoek naar het kruis waaraan Jezus was gestorven. Ze vond, kort voor Pasen, het Heilig Kruis en ontdekte bovendien het graf waar Jezus na de kruisiging was neergelegd. Op de plaats van het graf liet ze een kerk bouwen. Het feest van Kruisverheffing gaat terug op de kerkwijding van deze basiliek van het Heilig Graf op 14 september 335. Jaarlijks werd op het feest van de kerkwijding het Kruis aan het volk getoond.
“Als wij naar het kruis kijken waaraan Jezus genageld was, schouwen wij het teken van de liefde, van de oneindige liefde van God voor ieder van ons en de bron van ons heil. Aan dit kruis ontspringt de barmhartigheid van de Vader die heel de wereld omhelst.
Door het kruis van Christus is de kwade overwonnen, de dood verslagen, werd het leven ons teruggegeven, werd de hoop teruggegeven. Dat is belangrijk: door het kruis van Christus werd de hoop ons teruggegeven. Het kruis van Jezus is onze enige hoop!
Ziedaar waarom de Kerk het Heilig Kruis verheft, waarom wij, Christenen, ons met het kruis tekenen. Wij verheffen geen kruisen, maar verheffen het verheerlijkte kruis van Jezus, teken van de immense liefde van God, teken van ons heil en weg naar de verrijzenis. Dat is onze hoop.”
– Paus Franciscus, Angelus 14 sept 2014 –
(bron: RKDocumenten.nl)
De Heilige Bernardus van Clairvaux is niet, zoals soms wordt gedacht, de stichter van de Cisterciënzerorde. Hij trad toe tot onze orde in 1112 en werd al snel naar Clairvaux gezonden om daar een nieuwe stichting te beginnen. Achtendertig jaar was hij abt, en onder zijn leiding kwam de orde tot grote bloei. Bernardus was een van de grote spirituele meesters van zijn tijd. In 1236 begon hij aan zijn meesterwerk, Preken op het Hooglied. Op 20 augustus 1153 overleed hij.
“God is rijk voor allen die Hem aanroepen; Hij kan ons niets beters schenken dan zichzelf. Hij heeft zich als eindterm van onze verdiensten gegeven. Hij behoudt zichzelf om onze beloning te zijn. Hij geeft zich als voedsel aan de heilige zielen en levert zich over als losprijs voor de gevangenen.
O, Heer, een bron van geluk zijt Gij voor de ziel die u zoekt; wat zult Gij dan wel zijn voor de ziel die U vindt?”
– H. Bernardus van Clairvaux, Over de liefde tot God –
Op 15 augustus viert de Kerk dat Maria, de Moeder Gods, in de hemel is opgenomen; we noemen dit feest ook wel ‘Maria Hemelvaart’. Strikt genomen is deze term niet juist: Maria is namelijk niet zélf ten hemel gevaren, zoals haar Zoon Jezus met Hemelvaart, maar zij is ten hemel opgenomen. Alle Cisterciënzerkloosters zijn toegewijd aan Maria, en Maria Hemelvaart is het patroonsfeest van onze orde.
“Wegens haar nauwe, onverbrekelijke banden met de geheimen van menswording en verlossing is de heilige Maagd, de onbevlekte, aan het einde van haar aardse leven met lichaam en ziel in de hemelse heerlijkheid opgenomen en gelijkvormig geworden aan haar verrezen Zoon: voorafspiegeling van wat eens alle rechtvaardigen ten deel zal vallen.”
“En wij geloven, dat de heilige moeder van God, tweede Eva, moeder van de Kerk, in de hemel nog steeds haar moederlijke taak vervult voor ieder lid van Christus’ lichaam: nog steeds werkt ze mee aan het ontkiemen en groeien van het goddelijk leven in de ziel van alle gelovigen.”
Uit: Paus Paulus VI, Solemni hac liturgia – Credo van het volk van God (1968).
RKDocumenten.nl
Zes dagen later nam Jezus Petrus, Jakobus en diens broer Johannes met zich mee en bracht hen boven op een hoge berg, waar zij alleen waren. Hij werd voor hun ogen van gedaante veranderd: zijn gelaat begon te stralen als de zon en zijn kleed werd glanzend als het licht.
Opeens verschenen hun Mozes en Elia, die zich met Hem onderhielden. Petrus nam het woord en zei tot Jezus: “Heer, het is goed dat wij hier zijn. Als Gij wilt zal ik hier drie tenten opslaan, een voor U, een voor Mozes en een voor Elia.”
Nog had hij niet uitgesproken of een lichtende wolk overschaduwde hen en uit die wolk klonk een stem: “Dit is mijn Zoon, de Welbeminde, in wie Ik mijn behagen heb gesteld; luistert naar Hem.”
Op het horen daarvan wierpen de leerlingen zich ter aarde neer, aangegrepen door een hevige vrees. Maar Jezus kwam naar hen toe, raakte hen aan en zei: “Staat op en weest niet bang.” Toen zij hun ogen opsloegen zagen zij niemand meer dan alleen Jezus.
– Mattheus 17:1-8 –
Luister, mijn zoon, naar de richtlijnen van je meester, en neig het oor van je hart:
Aanvaard gewillig de vermaningen van je liefdevolle vader en breng ze metterdaad ten uitvoer,om zo door de inspanning van je gehoorzaamheid weer tot Hem terug te keren van wie je je door de slapheid van de ongehoorzaamheid hebt verwijderd.
Tot jou richten zich nu mijn woorden, wie je ook bent, die afstand doet van je eigen wil om in dienst te treden van de ware Koning: Christus de Heer, en die daartoe de sterke en roemrijke wapenen van de gehoorzaamheid opneemt.
– Regel van Benedictus 1:1-3 –
Wat hebben Cisterciënzer zusters met de heilige Benedictus te maken? Lees het hier.
Het feest van uw heilige Apostelen vervult ons met vreugde: Petrus, die als eerste van allen het geloof heeft beleden, Paulus, die het als leraar heeft verklaard. De een heeft met de heilige rest van Israël de jonge Kerk gesticht; de ander werd de leraar van de volkeren, van allen die geroepen zijn. Samen hebben zij, ieder op zijn eigen wijze, de ene gemeenschap van Christus opgebouwd, en nu zij beiden dezelfde kroon ontvangen hebben, worden zij in heel de wereld samen gevierd.
– Prefatie van het hoogfeest van de HH. Petrus en Paulus –
Verder getuigde Johannes: “Ik heb de Geest als een duif uit de hemel zien neerdalen en Hij bleef op Hem rusten. Ook ik kende Hem niet, maar die mij gezonden had om met water te dopen, Hij had tot mij gesproken: Op wie gij de Geest zult zien neerdalen en blijven rusten, Hij is het die doopt met de heilige Geest. Ik heb het zelf gezien en ik heb getuigd: Deze is de Zoon van God.”
– Joh. 1: 32-34 –