Wij zijn samen geroepen rond Christus om met en door elkaar te groeien in menswording, in liefde. We zoeken God in gebed, lezing en arbeid en proberen dat te beleven in een evenwicht van eenzaamheid en gemeenschapsleven.
Heer, God die mijn heil zijt, U roep ik bij dag,
bij nacht zoek ik Uw nabijheid.
– Psalm 88 –
Want ‘slechts levende in de gemeenschap kunnen we alleen zijn, en slechts wie alleen kan zijn, kan in gemeenschap leven: beide horen bij elkaar en beginnen tegelijkertijd: met de roepstem van Jezus Christus’ (D. Bonhoeffer).
We zijn heel gewone mensen, aan elkaar gegeven om samen God te zoeken, om één van hart en één van ziel te worden en alles samen te delen: gave en goed, tijd en plaats, kracht en onmacht.
Ons leven is een weg van confrontatie met jezelf, met je eigen schaduw en die van anderen. Het is ook een weg van inkeer en stilte, van loslaten van identificaties met valse en oppervlakkige beelden en zelfbeelden, om je ware gelaat – en dat van de ander – op te delven: te ontvangen van Christus, in het diepst van je hart, midden in de gemeenschap.