Abdij Koningsoord

Uit de liturgie bij de opening van de Advent:

De Engel Gabriël werd door God gezonden naar Nazareth,
tot een Maagd, verloofd met Jozef, uit het Huis van David,
en de naam van de Maagd was Maria.

Hij trad bij haar binnen en sprak:

Verheug U, Begenadigde, de Heer is met U. Gij hebt genade gevonden bij God.

Vrees niet, Maria, de heilige Geest zal over U komen
en gij zult een Zoon ontvangen, die gij de Naam Jezus moet geven.

Verheug U, Begenadigde, de Heer is met U. Gij hebt genade gevonden bij God.

Hij zal groot zijn en Zoon van de Allerhoogste heten
God de Heer zal Hem de troon van David schenken
en Hij zal heersen over Jacobs Huis in eeuwigheid.

Verheug U, Begenadigde, de Heer is met U. Gij hebt genade gevonden bij God.

Met dit feest dat gevierd wordt op de laatste zondag van het kerkelijk jaar, is de liturgische jaarkring rond. Daarbij is het voor onze Abdijgemeenschap, die woont in het Oord van de Koning, ook nog eens naamfeest.

Jezus is Koning. Het is zijn eigen woord, gesproken tot Pilatus, als antwoord op zijn vraag of Hij, Jezus, de Koning der Joden is. In deze uitspraak komen de ‘Ik ben’- woorden van Jezus in het Evangelie volgens Johannes samen. Bijvoorbeeld: Ik ben het Licht der wereld, de Weg, de Waarheid en het Leven, de Verrijzenis en het Leven, de goede Herder. ‘Ik ben die is’, is de Godsnaam, geopenbaard aan Mozes in het brandende braambos (Ex. 3, 14). Jezus toont hiermee dat Hij het evenbeeld is van God (Hebr. 1, 3) en gezalfd met zijn Kracht. Jezus de Christus, vol van de Geest. Deze kracht die de onbaatzuchtige Liefde zelf is, schenkt Jezus ons tot heil, onze ware vrijheid. Hiermee laat Hij ons zien wat de werkelijkheid van God is. Jezus verlangt ieder mens, geschapen naar zijn beeld en gelijkenis, te genezen tot het leven dat van God komt, het leven dat Hij zelf is. Het Leven waarvan heel de Schepping straalt als wij dat willen zien.

Maar wij zijn kwetsbare mensen, gebroken, ronddolend in het duister op zoek naar licht, verstrikt in illusies van schone schijn en zelfzekerheid. Want we zijn de weg ten leven kwijt. Jezus de onbaatzuchtige Liefde zelf, de Barmhartige, is solidair met ons wel en wee ten einde toe. Hij doorziet ons gekwelde hart, ons tastend verlangen. Hij neemt deze ellende, deze dood op zich. Uit liefde, geheel vrij, sterft Hij deze dood, wordt de macht van de dood (en onze ellende) gebroken en kunnen we uit de kracht van de Geest opstaan ten Leven. Zo is Hij ons Paaslam, de Gekruisigd- Verrezene die voor ons de toegang tot de Vader heeft ontsloten.

Deze Liefde is niet van deze wereld. In mensen die zich hieraan overgeven, die hun hart laten zuiveren en goed worden als God, komt het Rijk van God aan het licht in deze wereld. Want dit rijk is midden onder ons, het is in ons.

En wij die mogen leven in het oord van deze Koning? Als gemeenschap zijn we geroepen om de barmhartigheid van de Heer te ontvangen, er ons aan toe te vertrouwen en elkaar hierin tot steun te zijn. Om te groeien in die onbaatzuchtige Liefde, die ons vernieuwt van dag tot dag. Om met de ogen van een gezuiverd hart, de ogen van Jezus zelf, om te zien naar elkaar, naar ieder die ons pad kruist. Het alledaagse leven van gebed, lectio en arbeid is de School van Liefde, waarin we leerling mogen zijn, een leven lang.

Allerheiligen en Allerzielen zijn als twee kanten van een medaille. Met Allerzielen gedenken we onze overledenen, hen die -ons hoe dan ook- dierbaar zijn en blijven. Door ons hen te herinneren houden we in ons hart de band levend. Tegelijk beseffen we dat de dood bij het mysterie van het leven hoort. Als gelovige mensen weten we dat zij met Christus door de dood naar een nieuw leven zijn overgegaan. Dat zij thuis zijn gekomen voorgoed bij de Vader van alle Leven.

De zalige Christian de Chergé, één van de vermoorde monniken van Algerije, schrijft hierover het volgende.

Vandaag worden we uitgenodigd om het gelaat van ellende en lijden, van veroudering en dood te bekijken dat we maar al te goed kennen. Van wie is deze beeltenis van de dood?

Op het gelaat van elk van ons, dat reeds gemerkt is met de weerschijn van stof. Het verwijst mij naar mijzelf. En ik weet dat ik de andere kant van de medaille niet kan bereiken zonder mij op mijn beurt te laten verstarren op deze kant, die zo menselijk en misvormend tegelijk is. De verlaten en onherbergzame kant, de ijzige kant van de maan.

Van wie is deze beeltenis van de dood? Het heilig Aanschijn van Jezus Christus. Sinds we het hebben aanschouwd op het Kruis, kunnen we antwoorden met het geloof van de honderdman, en van elk van onze overledenen getuigen: “Die was waarlijk zoon – dochter van God.”

Wonderbaar mysterie van eenheid met die Mensenzoon die door de dood heenging om ons het beste van God te openbaren. De God die de mens niet kan zien zonder te sterven.

Wanneer de liefde zich meester maakt van de dood, wordt het leven getransfigureerd.

Als we voortaan de dood in de ogen kijken, vergeten we al onze wederwaardigheden.

We worden als het ware van de aarde opgeheven, en bereid alles te belijden dat ons weerhoudt op de terugweg naar huis.

Van wie is deze beeltenis van het leven? Het is de beeltenis van God zelf, op het gelaat van elk van ons. En wanneer de dood zich vereenzelvigt met de adem die men het laatst uitblaast laat ze zich volledig inademen door die andere Adem die murmelt: “Kom naar de Vader”!

De wijding van het kerkgebouw is het symbool en zichtbaar teken van de onzichtbare omvorming van het hart van de gelovigen door de Geest tot gemeenschap, het Lichaam van Christus. Daarom is Kerkwijding het heel eigen feest van de gemeenschap.

De H. Augustinus, bisschop van Hippo (†430), zegt hierover in een preek voor dit feest:

Dit is het huis van onze gebeden, het huis van God echter zijn wijzelf. Wanneer wijzelf het huis van God zijn, worden wij in de tijd gebouwd, om aan het einde der tijden te worden gewijd. Het gebouw, of liever het bouwen, kost moeite; de wijding daarentegen verschaft blijdschap. Hetgeen geschiedde toen dit gebouw oprees heeft ook nu plaats, waar zij die in Christus geloven vergaderen.

Want wanneer zij beginnen te geloven, worden zij als hout en stenen uit bossen en bergen gehouwen. Wanneer zij onderricht, gedoopt, gevormd worden, worden zij – als in de handen van werklieden en handwerkers – recht en effen gemaakt.

Toch vormen zij het huis van de Heer niet, als zij zich niet in liefde samenvoegen. Als zij zich niet vreedzaam in elkaar voegen; als zij niet, door zich te verenigen elkaar enigermate zouden beminnen, zou niemand hier binnentreden. Daar nu Christus, de Heer, wilde binnentreden om in ons te wonen, zei Hij, als het ware reeds bezig met bouwen:
‘Een nieuw gebod geef Ik u, dat gij elkander bemint’.
Om u op te heffen uit de bouwvallen van uw oudheid, moet gij elkander beminnen.

Laat uw liefde er op bedacht zijn, dat dit huis tot op onze dagen nog gebouwd wordt over de gehele wereld, zoals voorspeld en beloofd is.

De maanden mei en oktober zijn van oudsher toegewijd aan Maria. In april 2020, aan het begin van de covid-19 pandemie, riep paus Franciscus de gelovigen in een brief op om de schoonheid van het rozenkransgebed thuis te herontdekken, juist in deze tijd van beproeving.

Onlangs riep de paus de katholieken wereldwijd opnieuw op om in de meimaand te bidden voor een einde aan de pandemie. Het thema van de gebedsmarathon is ‘De hele Kerk bad vurig tot God’, in een verwijzing naar Handelingen 12, vers 5.

Lees verder